“Specifičnost džamije je u tome što je sva sagrađena od drveta i bez ijednog eksera. Umjesto toga, kruta veza je napravljena sa usjecima i drvenim klinovima. Najprostranija je i najstarija drvena džamija u Evropi, pa vjerovatno i u cijelom islamskom svijetu, jer sličnih građevina nema. Postoji nekoliko džamija sličnog arhitektonskog izraza u Turskoj, u Aziji i zemljama prema Kini, gdje se drvo mnogo koristi. Međutim, ne postoji nijedna ovog tipa, na četiri “vode”, da je sva od drveta i dasaka i da je primijenjen sistem višerednih stubova, na koje je oslonjena cjelokupna konstrukcija džamije”, objašnjava Grošić.
Džamije sa redovima drvenih stupova su veoma rijetke i vode porijeklo od anadolskih džamija, a stubovi u bužimskoj džamiji se protežu od suterena, pa sve do krova.
“Kako bi se zamijenile dotrajale grede, takozvani jastuci koji su bili u temeljima, pa su omaći majstori cijelu džamiju bukvalno podigli u vazduh, kako bi sazidali zid ispod drvene konstrukcije. To je trajalo nekoliko mjeseci, a interesantno je da su se cijelo vrijeme obavljali svi namazi u džamiji. Nakon što su novi temelji urađeni, džamija je, bez ikakve štete, ponovo spuštena na tlo. Mislim da je to sa stanovništa arhitekture i građevinarstva zaista jedinstven primjer, pa ako hoćete i fenomen, da cijela džamija mjesecima stoji u vazduhu i da se vrati na početnu poziciju”, objašnjava Grošić.
Hadžijski kamen
Još jedan interesantan podatak vezan za ovu džamiju jeste da je u Bužimu postojala višedecenijska tradicija da se sa jednog mjesta kreće na hadž.
Prema usmenim predajama, budući hadžija bi postavljao svoj kamen na ramazanski bajram pred polazak na hadž.
“Hadžija bi se obratio okupljenima, tražio bi blagoslov od prijatelja i komšija i sa tog mjesta, odnosno kamena, krenuo bi na svoje daleko putovanje, tako da je to ostalo u tradiciji kao hadžijski kamen. Kasnije su se na kamenu ispisivala imena, a i betonirano je postolje”, otkrio je Grošić.
