Tokom zimske sezone se obično predstavljaju filmovi koji se planski snimaju i izbacuju zbog filmskih festivala i nagrada. Oni se bave ozbiljnijim temama koje lako dotiču publiku u emotivnom smislu, a često ne bježe ni od klasične eksploatacije osjetljivih oblasti, kao što je položaj crnaca tokom istorije SAD-a. Biografski filmovi i dalje ne gube popularnost i oni su procentualno najviše zastupljeni, a prate ih odlično izvedene sporije drame koje ozbiljna publika posebno voli.
Međutim, svake godine u prvi plan iskoči bar jedan film koji se ne nalazi u predviđenom kalupu. To budu ili filmovi proslavljenih autora koji svojim statusom zaslužuju poštovanje ili projekti koji glorifikuju istoriju Holivuda. Uspjeh francuskog nijemog filma “The Artist”, koji je snimljen po motivima dvadesetih godina prošlog vijeka, je pojedine autore naveo da se i oni pozabave tom tematikom. Jedan od njih je Demien Čazel (Damien Chazelle), koji se prije dvije godine niotkuda pojavio odličnim filmom “Whiplash”, kome je glavna karakteristika bio džez. Njegov novi film se takođe bazira na ovom muzičkom žanru, a snimljen je kao, odavno zaboravljeni, klasični holivudski romantični mjuzikl.
U centru filma “La La Land” je jednostavna priča o mladom paru. Sebastian (Ryan Gosling) je talentovani džez pijanista, koji za život zarađuje svirajući u restoranu i na ljetnjim žurkama. Njegova životna želja je da otvori džez klub u kome će svirati šta hoće i veoma je zabrinut za sudbinu džeza koji polako izumire. Mia (Emma Stone) je mlada glumica koja se doselila u Los Anđeles kako bi ispunila svoje snove, ali nema uspjeha na audicijama i radi u kafeu. Njihov prvi susret se dešava u koloni na putu, zatim u restoranu i nakon toga na žurci, pa je logična posljedica njihovo zbližavanje. Priča koja ih prati je predstavljena kroz godišnja doba: zima, proljeće, ljeto, jesen i ponovo zima.
Režiser i scenarista Demien Čazel je filmom “Whiplash”, intenzivnom psihološkom dramom, pokazao jedinstvenu sposobnost da pronađe dramu u muzici. “La La Land” je skroz drugačiji film, ali takođe prikazuje autorov istančan osjećaj za muziku i njeno predstavljanje. To se vidi odmah u prvoj sceni, koja se sastoji od dugih kadrova bez reza. U njoj se na autoputu grupno izvodi pjesma u kojoj pjevači iskazuju svoju želju da dožive uspjeh u Holivudu. Ovo je jedina masovna muzička dionica u filmu, jer su ostale dosta intimnije i najčešće akcentuju glavni tandem ili jednog od njih dvoje.
Nebitno da li je u pitanju prostorno manja ili veća muzička dionica, autor uspješno preslikava klasične karakteristike ovog žanra koje uključuju duge snimke koji dočaravaju akciju, širinu kadra koja pokazuju sve učesnike, kao i duple snimke na kojima izvođači rade zajedno. Tranzicije između dramskih i muzičkih djelova su perfektno realizovane, a bukvalno svaki frejm je visokostilizovan. Kao i u prethodnom filmu, ovdje dosta polaže na odličnom radu kamere i montaži, a ta dva segmenta su dovedena do perfekcije.
Generalno, što se tiče tehničkih karakteristika, svaki segment štima i prosto je bez mane, zajedno čineći jednu kompaktnu cjelinu u kojoj svako sarađuje na pravi način. Od Čazelove režije i montažera, preko kinematografa i ljudi zaduženih za dizajn setova, pa sve do kostimografa i šminkera – očigledno je da su svi bili na istoj strani i sa jasnom vizijom. Autor tokom cijele svoje karijere sarađuje sa kompozitorom Džastinom Harvicem, koji je i u ovom filmu odradio izvrstan posao. Muzičke dionice se sastoje od nekoliko originalnih pjesama (dvije su nominovane za Oskara), koje su dosta zarazne i pjevljive.
Tehničku perfekciju ne prati neka zahtjevna priča, nego je ista sasvim pristojna za žanr romantičnog mjuzikla, ali je upravo u izboru žanra najveći problem ovog filma. Ovakav tip filmova nema popularnost i brojniju publiku još od sredine prošlog vijeka i sasvim je razumljivo što dosta gledalaca nema namjeru da ga gleda ili ga unaprijed smatraju precijenjenim. Čazel, koji je scenario napisao još 2010. godine, je fino spojio realnost i fantaziju, staro i novo (npr. muzičku dionicu prekida zvuk mobilnog telefona) i predstavio je novi svijet u starom stilu sa dosta nostalgije, ali jednostavno to ne može svakome biti interesantno za gledanje. Takođe, film je bar dvadeset minuta duži nego što je to potrebno.
Planirano je da glavni tandem budu Majls Teler i Ema Votson, koji su otkazali zbog Majlsovih nesuglasica sa ugovorom i Eminim obavezama na snimanju filma “Beauty and the Beast”. Autor je brzo našao zamjene. Ema Stoun i Rajan Gosling po treći put zajedno tumače glavne uloge u zajedničkom filmu, njih dvoje imaju skoro opipljivu glumačku hemiju i izvrsno se dopunjuju. Međutim, i pored njihove neporecive harizme kojom prosto plijene, nemoguće je ne primijetiti da nisu baš najsrećniji izbor za muzičke scene.
To se prije svega odnosi na Goslinga koji ima ograničene vokalne sposobnosti, dok je glas Eme Stoun dosta tanak. Oni jednostavno nisu spektakularni u tim djelovima kao zvijezde ovog žanra iz pedesetih godina prošlog vijeka, ali to je možda i bila namjera autora – da više budu realni nego magični. U ozbiljnijim scenama se donekle vidi koliko je Stounova bolja glumica od Goslinga. Od glumaca je vrijedan spomena još J.K. Simons (J.K. Simmons), koji se pojavljuje na par minuta, ali dovoljno da ostavi utisak.
La La Land je ambiciozan, visokostilizovan i generalno feel good film, besprekorno tehnički izveden, koji predstavlja omaž klasičnim romantičnim mjuziklima. Ne donosi ništa revolucionarno niti će promijeniti filmski svijet, možda ni nema namjeru to da uradi, ali silni hajp koji se podigao oko ovog filma pomalo ostavlja gorak ukus precijenjenosti.
